Η αιώνια κόντρα: Νύφη VS Πεθεράς

Στον γάμο ενός φίλου μου στη δεν είχα καταφέρει να πάω και έτσι δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τη γυναίκα του. Λίγο καιρό μετά, οι γονείς του βρέθηκαν στην Αθήνα, συναντηθήκαμε…τους ρώτησα για τον γιο τους, τη σύζυγό του, την καινούργια του οικογένεια. Η μαμά του μου τα είπε όλα, πόσο ωραίος ήταν ο φίλος μου ως γαμπρός, πόσο καλά λόγια της είπαν όλοι για την τελετή, ακόμα και πόσο χαριτωμένη είναι η εγγονή της, που γεννήθηκε λίγο μετά τον γάμο.

Για τη σύζυγο κουβέντα….

Όταν τη ρώτησα γεμάτη περιέργεια, μου απάντησε μάλλον ξερά: «Κι αυτή καλή είναι...». «Αυτή... Δεν έχει όνομα;», αναρωτήθηκα. «Έχει βέβαια, απλώς εγώ προτιμώ να τη λέω έτσι...», μου απάντησε κάπως απρόθυμα. «Δεν τα πάτε και τόσο καλά φαίνεται...», μουρμούρισα εγώ. Και εκείνη μού απάντησε αποφασιστικά: «Ε βρε κορίτσι μου, δεν τα ξέρεις τώρα; Ποια πεθερά συμπαθεί τη νύφη της;»…Και με αποστόμωσε!!!

Αν τώρα εσύ που μόλις διάβασες την παραπάνω ιστορία…ήσουν η κοπέλα χωρίς όνομα (βλ. αυτή) και ενδεχομένως στην όψη της πεθεράς σου πετάς σπυράκια…αν σε κάθε σας συζήτηση βγαίνουν τα μαχαίρια, μην κλαίς και μη λυπάσαι…

Μια νέα έρευνα αποδεικνύει πως δεν φταις εσύ για την αιώνια κόντρα νύφης πεθεράς, αλλά το γεγονός πως οι σύζυγοι είναι κατά ένα τρόπο προγραμματισμένες να μπαίνουν στο ρινγκ της πάλης με την πεθερά τους.

Η επιβεβαίωση της κόντρας πεθεράς - νύφης με επιστημονικά τεκμήρια!!!

Την πραγματικότητα όσον αφορά την κόντρα μεταξύ νύφης και πεθεράς αποκάλυψε πρώτη μια έρευνα του 1954 που έδειξε πως μόλις 1 στις 4 γυναίκες από όσες είχαν ερωτηθεί, έδειχνε αισθήματα συμπάθειας για την πεθερά της. Μια νέα έρευνα του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ έδειξε ότι τα 2/3 των γυναικών παραπονιούνται για τη σχέση τους με την μητέρα του συζύγου τους και υποφέρουν από την ένταση που υπάρχει στη μεταξύ τους σχέση.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε στο χρονικό διάστημα 2 δεκαετιών και οι γυναίκες (τόσο νύφες, όσο και πεθερές) που πήραν μέρος παραπονέθηκαν για την ύπαρξη αντιζηλίας στη σχέση των δύο. Η ψυχολόγος και διδάκτωρ Τέρρι Άπτερ που είχε και την ευθύνη της έρευνας, εξήγησε στην σελίδα mail on line τα βασικά στοιχεία που πυροδοτούν την κόντρα αυτή:

«Η διαμάχη πυροδοτείται από την αίσθηση που έχει κάθε μια από τις δύο γυναίκες πως η άλλη την υποτιμά ή την κριτικάρει κακόβουλα. Πάντως, αυτή η κοινή αίσθηση δεν έχει να κάνει τόσο με τις συμπεριφορές της νύφης ή της πεθεράς, όσο με κάποια υπάρχοντα γυναικεία στερεότυπα που ελάχιστες από εμάς καταφέρνουν να ξεπεράσουν εντελώς».

Τα στερεότυπα:

- Τόσο η νύφη όσο και η πεθερά παλεύουν να διατηρήσουν τον ίδιο ρόλο μέσα στην οικογένεια, αυτόν της πρώτης κυρίας και νοικοκυράς. Είναι φυσικό στη μάχη αυτή, η μια να νιώθει ότι παραγκωνίζεται από την άλλη. Αντί λοιπόν, οι δύο γυναίκες να μαθαίνουν η μια από την άλλη και να έχουν όφελος (αφού έχουν τόσα πολλά να μοιραστούν), η σχέση τους καταλήγει σε τραγωδία με αισθήματα μιζέριας και αφόρητου στρες.

- Έπειτα, τα περισσότερα προβλήματα προκύπτουν από τις προσδοκίες που υπάρχουν και τις υποθέσεις που κάνει η μια γυναίκα για την άλλη. Για παράδειγμα, μια νύφη, όσο κι αν πιστεύει ότι η πεθερά της είναι μοντέρνα, δεν παύει να θεωρεί ότι θα δεχτεί τις παρατηρήσεις της…την κριτική της και την σύγκριση στο νοικοκυριό, στο μαγείρεμα και στο μεγάλωμα των παιδιών.

- Την ίδια στιγμή, μια πεθερά αντιλαμβάνεται και μεταφράζει πολύ διαφορετικά τις διάφορες ενέργειες που κάνει η νύφη της. Συνήθως, πιστεύει ότι η νύφη της απορρίπτει τις συμβουλές που τις δίνει και ότι καμιά γυναίκα δεν είναι αρκετή για τον κανακάρη της…

- Όσον αφορά τη σχέση με το μήλον της έριδος, τον άντρα που μοιράζονται (γιο ή σύζυγο), οι νύφες θεωρούν ότι η πεθερά τους δεν θα τις υποστηρίξει σε μια διαμάχη με το σύζυγο…. Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια, αφού η αγάπη μιας μητέρας για το γιο της δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη.

- Έτσι, κι αλλιώς, όλες οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες στην κριτική σε σχέση με τα αρσενικά και συνάμα έχουν να αντιμετωπίσουν και την αμφιβολία τους για το αν θα χειριστούν εξίσου καλά το νοικοκυριό, την καριέρα και την ανατροφή των παιδιών.

Τα αρνητικά της κόντρας

Μια Ιταλική έρευνα έδειξε ότι οι πιθανότητες να κρατήσει ένας γάμος αυξάνονται με βάσει το πόσα χιλιόμετρα χωρίζουν τα ζευγάρια από τα πεθερικά τους. Μάλιστα, τα ιταλικά δικαστήρια αναγνωρίζουν σε μια σύζυγο το δικαίωμα να ζητήσει διαζύγιο, εφόσον ο σύζυγός της δεν αποτρέψει την εισβολή της μητέρας του στο σπίτι του ζευγαριού…μέσω της οποίας η ζωή του νέου ζευγαριού μετατρέπεται σε κόλαση…για την ακρίβεια του Δάντη!!!

Έπειτα, τα προβλήματα με τα πεθερικά επηρεάζουν άσχημα και την υγεία. Μια Ιαπωνική έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, έδειξε ότι οι γυναίκες που συντηρούν τα πεθερικά τους έχουν 2 με 3 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να βιώσουν κάποιο κυκλοφορικό πρόβλημα.

Το εξωφρενικό σε όλα τα παραπάνω είναι ότι μόλις το 15% των αδρών φαίνεται να αντιμετωπίζει πρόβλημα με τη μητέρα της συντρόφου τους.

Όπως γίνεται φανερό, οι άντρες έχουν καλύτερες στρατηγικές αντιμετώπισης ή ενδεχομένως ξέρουν πως να πάρουν την πεθερά τους… με το μέρος τους.

Tι πρέπει να γίνει;

Αυτό που πρέπει λοιπόν να γίνει είναι να μπουν πρακτικά αλλά και ψυχολογικά όρια ανάμεσα στο ζευγάρι και τους γονείς, του ενός ή του άλλου… Οι δύο σύντροφοι πρέπει να εξηγήσουν στους γονείς πως έχουν διαφορετικές αντιλήψεις και απόψεις και πως σκοπεύουν, ακόμα κι αν κάπου κάνουν λάθος, να τις ακολουθήσουν…

Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο μπορεί να μην είναι ούτε απλό ούτε εύκολο, αφού οι γονείς μπορεί να δυσαρεστηθούν και να συγκρουστούν με το ζευγάρι, όταν αυτό προσπαθήσει να τους εκφράσει τις απόψεις του και τους δείξει ότι είναι αποφασισμένο να μην παρεκκλίνει από αυτές…

Είναι βέβαια πιο εύκολο όταν πρόκειται για τους δικούς μας γονείς και δυσκολότερο όταν πρόκειται για τους γονείς του συντρόφου μας, ο οποίος ίσως να μην μπορεί ή να μη θέλει να έρθει σε αντιπαράθεση μαζί τους…

Στην περίπτωση που το πρόβλημα εντοπίζεται στους γονείς του συντρόφου μας, είναι σκόπιμο να του ζητήσουμε να διεκδικήσει τα όρια από τους γονείς του. Αν δεν μπορεί, τότε ίσως αναγκαστούμε να το κάνουμε οι ίδιοι, προκειμένου έτσι να διαφυλάξουμε την προσωπική μας ισορροπία, αλλά και αυτήν της σχέσης μας….

Τα κυριότερα λάθη

• Ο άνδρας επηρεάζεται από τη μητέρα του, της δίνει αναφορά για κάθε δραστηριότητά του, δυσκολεύεται να της πει όχι, δεν παίρνει μέρος στη διαμάχη ανάμεσα στη μητέρα και τη σύντροφό του και διατηρεί συχνά μια παθολογική και εξαρτημένη σχέση μαζί της…

• Η μητέρα αδυνατεί συχνά να καταλάβει πως ο γιος της ενηλικιώθηκε και τείνει να παρεμβαίνει στη σχέση του, αλλά και στον τρόπο ζωής του ζευγαριού…ενώ συχνά υπονομεύει έστω και ασυνείδητα τη σχέση του ζευγαριού(με φράσεις του τύπου…αυτή - εννοείται πως δεν έχει όνομα, η ακατονόμαστη - …θέλει να σε χωρίσει από τους γονείς σου, λες και ήταν ποτέ παντρεμένοι!!!)

Σίγουρα χρειάζεται υπομονή, επιμονή, χρόνος, όρια, αλληλοκατανόηση και όλα θα πάνε καλά…

Πόση αγκαλιά είναι αρκετή;

 «Μην το μάθεις με πολλές αγκαλιές» βιάζονται να πούνε οι ...παθόντες. Κι όμως, οι ειδικοί έχουν άλλη άποψη…

 

Ενστικτώδης ανάγκη
Τα μωρά όχι μόνο θέλουν αλλά έχουν και ανάγκη την αγκαλιά και το δείχνουν με πολλούς τρόπους. Από την πρώτη στιγμή που το μωρό θα σφίξει το δάχτυλό σας αντανακλαστικά, σας λέει ότι έχει ανάγκη να το αγγίζετε. Και κάθε φορά που σταματάει να κλαίει μόλις το πάρετε αγκαλιά ή κοιμάται ήσυχα ενώ το κρατάτε πάνω σας, σας δείχνει ότι έχει ανάγκη να νιώθει κοντά σας. Το πρώτο πράγμα εξάλλου που σας υπαγορεύουν λογική και ένστικτο κάθε φορά που ακούτε το μωρό σας να κλαίει είναι να πάτε αμέσως κοντά του και να το πάρετε αγκαλιά! Και πολύ σωστά κάνετε, πράγμα που επιβεβαιώνουν και οι ειδικοί οι οποίοι εξηγούν ότι τα μωρά μαθαίνουν μέσα από την ανταπόκρισή της μητέρας τους στο κλάμα τους. Ένα μωρό που η μητέρα του ανταποκρίνεται αμέσως στο κλάμα του παίρνοντάς το αγκαλιά, παίρνει το μήνυμα ότι οι γύρω του ενδιαφέρονται να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του και νιώθει ασφαλές και ευχαριστημένο. Αντίθετα, ένα μωρό που βλέπει ότι αδιαφορούν για το κλάμα του, αισθάνεται ότι η προσπάθειά του να τραβήξει την προσοχή και να νοιαστούν για τις ανάγκες του μένει άκαρπη οπότε νιώθει στρες και απογοήτευση. Έρευνες μάλιστα έχουν δείξει ότι τα μωρά στην Αφρική που τα κουβαλούν πάνω τους οι μητέρες τους είναι αυτά που κλαίνε λιγότερο! Τι απαντάτε όμως σε εκείνους που επιμένουν ότι παίρνοντας το μωρό συχνά αγκαλιά το κακομαθαίνετε; Έχουν δίκιο ή άδικο;
Τι λένε οι ειδικοί…
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι είναι λάθος να στερούμε από ένα μωρό την αγκαλιά από το φόβο μήπως το κακομάθουμε. Στοιχεία από έρευνες μάλιστα αποκαλύπτουν ότι η αγκαλιά και η σωματική επαφή τόσο με τη μητέρα όσο και με τον πατέρα μπορεί να επηρεάσει θετικά την ανάπτυξη του εγκεφάλου, να δώσει ώθηση στη φυσική ανάπτυξη και μακροπρόθεσμα να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του παιδιού και την αίσθηση ευεξίας, ενώ το βοηθάει ν’ αναπτύξει καλύτερες σχέσεις με τους γύρω του. Παρόλα αυτά είναι σημαντικό οι γονείς να μπορούν να αποκωδικοποιήσουν σωστά κάθε φορά την ανάγκη του παιδιού τους για αγκαλιά καθώς εκείνο μεγαλώνει.
Η ανάγκη για αγκαλιά τον πρώτο χρόνο ζωής
• Τις πρώτες 4-6 εβδομάδες: Είναι η περίοδος μετάβασης από τον προστατευμένο χώρο του αμνιακού σάκου στον έξω κόσμο. Η αγκαλιά είναι το πρώτο προστατευμένο περιβάλλον που γνωρίζει το μωρό μετά τη γέννησή του. Σκοπός κυρίως της μητέρας είναι να διευκολύνει αυτή τη μετάβαση, παίρνοντάς το αγκαλιά και ταΐζοντάς το, βοηθώντας έτσι το μωρό να νιώσει όσο το δυνατόν πιο ασφαλές.
• Από 1-3 μηνών: Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν οι γονείς κάθε φορά που το μωρό τους κλαίει, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή, είναι να ανταποκριθούν άμεσα σ’ αυτό και να το πάρουν αγκαλιά. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να αποκωδικοποιήσουν το λόγο για τον οποίο κλαίει (θέλει να φάει, χρειάζεται άλλαγμα, είναι άρρωστο;). Επίσης για τους κολικούς που αρκετά συχνά εκδηλώνονται κατά τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου ζωής, η αγκαλίτσα μπορεί να είναι ένα μέσο αν όχι ανακούφισης, τουλάχιστον καθησυχασμού για το μωρό.
• 3-6 μηνών: Αν και συνήθως σ’ αυτό το διάστημα οι κολικοί μειώνονται, για κάποια μωράκια ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσουν και να σταματήσουν να γκρινιάζουν είναι να τα πάρουν αγκαλιά. Από αυτό το στάδιο, ωστόσο είναι σημαντικό να συμπληρωθεί η σωματική επαφή με περισσότερα επικοινωνιακά ερεθίσματα όπως: να του χαμογελάτε, να του μιλάτε γλυκά, να του βάλετε μουσική, να του δώσετε ένα παιχνιδάκι, να το πάτε βόλτα με το καρότσι κ.λπ.
• Μετά τους 6 μήνες: Το παιδί μπορεί να αρχίσει να θεωρεί την αγκαλιά δεδομένη και να την απαιτεί συχνά κλαίγοντας καθώς εγκαινιάζεται η φάση της προσκόλλησης που χαρακτηρίζεται από το άγχος αποχωρισμού. Είναι σημαντικό και σε αυτή τη φάση να προσφέρετε την αγκαλιά σας στο παιδί σας ως ασφαλές καταφύγιο, αλλά μπορείτε να την προσφέρετε καθισμένη στον καναπέ ή στο πάτωμα εμπλουτίζοντάς την και με άλλες δραστηριότητες. Επίσης, καλό είναι να συνηθίζετε το παιδάκι σας να κάθεται στο relax ή να το βάζετε στο παρκάκι έστω και για σύντομα χρονικά διαστήματα.
• Γύρω στο χρόνο: Ακόμα κι αν το παιδί έχει ξεκινήσει να περπατά, θα εξακολουθεί να θέλει να το πάρετε αγκαλιά προκειμένου να νιώσει ασφάλεια ιδιαίτερα όταν έρχεται αντιμέτωπο με καινούργιες καταστάσεις ή νέα πρόσωπα.. Μπορεί επίσης να αναζητήσει την αγκαλιά για οτιδήποτε πάει στραβά στη διάρκεια της ημέρας (όπως αν χτυπήσει ή απογοητευθεί). Να θυμάστε ότι είναι σημαντικό να ανταποκρίνεστε στις ανάγκες του παιδιού χωρίς να το πιέζετε να ανεξαρτητοποιηθεί πρόωρα.
Κάποια μωρά θέλουν περισσότερη αγκαλιά…
Ενώ κάποια μωρά μόλις ξυπνήσουν μπορεί να μείνουν χωρίς να διαμαρτυρηθούν στην κούνια τους, κάποια άλλα αρχίζουν αμέσως να κλαίνε και δε σταματούν παρά μόνο όταν τα πάρουν αγκαλιά. Γενικά να θυμάστε ότι ένα μωρό που σταματά να κλαίει αμέσως μόλις το πάρουν αγκαλιά μπορεί να έχει ανάγκη από περισσότερη επαφή. Καλό είναι λοιπόν να μην του στερείτε την αγκαλιά σας, η οποία σύμφωνα με τους ειδικούς είναι σημαντική για την υγιή ανάπτυξή του.
Τα σημάδια της κατάχρησης!
Η αλήθεια, είναι στους περισσότερους γονείς πάντα υποβόσκει ο φόβος ότι αν παίρνουν πολύ συχνά αγκαλιά το παιδί τους, εκείνο θα γίνει περισσότερο ανασφαλές και εξαρτημένο. Όπως εξηγούν οι ειδικοί αυτό που βλάπτει δεν είναι η αγκαλιά αλλά η κατάχρησή της.
Γι’ αυτό η αγκαλιά δεν πρέπει...
...να είναι ο μόνος τρόπος απασχόλησης του παιδιού. Δηλαδή να τη χρησιμοποιείτε αντί να παίξετε με το παιδί, να του μιλήσετε, να ξεφυλλίσετε μαζί ένα βιβλιαράκι.
...να παίρνει τη θέση άλλων σημαντικών για την ανάπτυξη του παιδιού παραμέτρων. Η επαφή πρέπει να είναι ενισχυμένη προς όλες τις κατευθύνσεις μέσω δηλαδή της ομιλίας, της βλεμματικής επαφής, του χαμόγελου και γενικά της αλληλεπίδρασης με τη μαμά και τον μπαμπά.
...να ακολουθεί τα θέλω του παιδιού χωρίς να εξετάζονται και οι υπόλοιπες εναλλακτικές που μπορεί να καλύψουν τις ανάγκες του π.χ. βόλτα, παιχνίδι κλπ.
... να χρησιμοποιείται ως τρόπος για να φάει ή να κοιμηθεί γιατί μπορεί να θέσει λαθεμένα πρότυπα στη διατροφή και στις συνήθειες του ύπνου του.

Το παιδί της άλλης ...

 

  

Το παιδί της άλλης 

 

Εκ φύσεως ανταγωνιστικές, οι περισσότερες γυναίκες ανάγουμε τα πάντα σε διαγωνισμό, πόσο μάλλον το καμάρι μας.

 

Αν η μαμά του Αϊνστάιν ζούσε στη σημερινή εποχή, θα ένιωθε άσχημα στα παιδικά πάρτι που θα συνόδευε το μικρό Άλμπερτ. Στο τραπέζι με τις άλλες μαμάδες όλες με τον τρόπο τους θα περιέγραφαν την ανωτερότητα των παιδιών τους. Σε σύγκριση με το συμμαθητή που μιλάει τέσσερις γλώσσες και την πιτσιρίκα που στα 3 της έμαθε απέξω το λιμπρέτο της Αΐντα, το να ισχυριστεί η κ. Αϊνστάιν ότι ο δυσλεξικός γιος της θα γίνει στο μέλλον η προσωποποίηση της διάνοιας θα έκανε απλώς τις άλλες μαμάδες να αναρωτηθούν αν προσθέτει οκτάνια στον καφέ της με ουίσκι. Όπως φυσικά έχει δείξει η ιστορία η μονάδα μέτρησης αξίας που ισχύει στο μυαλό μιας μητέρας σε σχέση με το παιδί της στον πραγματικό κόσμο έχει περίπου το αντίκρισμα μιας μισοφαγωμένης τυρόπιτας, οπότε είναι απορίας άξιο γιατί όλες οι μανάδες ανεξαιρέτως επιμένουμε να προβάλλουμε με μανία τα κατορθώματα των τέκνων μας στις ομολόγους μας αντί να τους κάνουμε συναδελφικά πατ-πατ στον ώμο με κατανόηση.

MΟΜ WARS

Εκ φύσεως ανταγωνιστικές, οι περισσότερες γυναίκες ανάγουμε τα πάντα σε διαγωνισμό και αφού ζητάμε τα πρωτεία ακόμα και σε απείρου ασημαντότητας ζητήματα είναι αναμενόμενο ότι στον τομέα που μας ενδιαφέρει περισσότερο (όπως, π.χ., οι προσωπικοί μας μεσσίες και η σχολική τους πρόοδος) θα δώσουμε τα ρέστα μας. Δεν πρόκειται απλά για την κουκουβάγια που βλέπει το παιδί της ομορφότερο αλλά για ένα σατανικό μηχανισμό που συνδέει το ένστικτο της ανταγωνιστικότητας, το μητρικό φίλτρο και την ανάγκη μας να έχει το παιδί μας το καλύτερο δυνατό μέλλον. Όταν στο κοκτέιλ μπαίνει και η νοοτροπία της κουκουβάγιας συνήθως χάνεται και το τελευταίο ψίχουλο λογικής και είναι πραγματικά να απορείς που στους παιδότοπους δεν υπάρχει κανείς στην είσοδο να ψάχνει τις μαμάδες για αναπτήρες και αιχμηρά αντικείμενα.

Τα ένστικτά μας όμως έχουμε μάθει να τα περιορίζουμε και ο υγιής ανταγωνισμός είναι το εσωτερικό καύσιμο που θεωρητικά μας εξελίσσει οπότε, ναι, το να περηφανεύεσαι για το παιδί σου και να καυχιέσαι γι' αυτό σε επιτρεπτά επίπεδα είναι απόλυτα αποδεκτό. Η ευγενής άμιλλα όμως χάνει τελείως τους καλούς της τρόπους όταν μετατρέπεται σε διαγωνισμό όπου το αθώο μας 3χρονο που τρώει ανενόχλητο την άμμο του στο σκάμμα της παιδικής χαράς δεν είναι πια το ζητούμενο αλλά το επιχείρημα που θα μας επιτρέψει να ταπώσουμε την άλλη μάνα της οποίας το παιδί («είναι ντροπαλός, ε;») προτιμάει να φάει τα μπισκότα του καθισμένο πάνω της.

Στον παράξενο κόσμο των ανταγωνιστικών μαμάδων το παιχνίδι ξεκινάει από την εγκυμοσύνη. Σε ρωτούν πόσα κιλά πήρες μόνο και μόνο για να έχουν την ευκαιρία να σου πουν ότι πήραν λιγότερα ή αν δούλευες όταν ήσουν έγκυος ώστε να σε ενημερώσουν ότι εκείνες βρίσκονταν στο γραφείο και έκλεισαν το κομπιούτερ μόνο όταν βεβαιώθηκαν ότι έχουν πέντε εκατοστά διαστολή.

Ο τοκετός δεν εξαιρείται από τη διαδικασία. Αν γέννησες με καισαρική ή επισκληρίδιο είσαι κατά κάποιο τρόπο λιγότερο μάνα για όσες πιστεύουν ότι μητρότητα και μαζοχισμός περπατάνε χέρι-χέρι. «Εγώ ήθελα να το ζήσω», μου είπε μία κάποτε, όταν έμαθε ότι έκανα καισαρική, λες και όταν σου κάνουν μια τομή με νυστέρι σε βάθος ανασκαφής εσύ βρίσκεσαι στο Mall και φτιάχνεις τα νύχια σου.

Συνήθως ακολουθεί το λογύδριο περί συνωμοσίας των γυναικολόγων που κάνουν καισαρικές χωρίς λόγο, ώστε να διευκρινιστεί εμμέσως ότι εκτός από φυγόπονη είσαι και κορόιδο που κάθησες και σε έσφαξαν χωρίς αιτία. «Για μένα πάντως ήταν φοβερή εμπειρία, δεν θα ήθελα με τίποτα να είμαι ναρκωμένη», μου είπε μια άλλη που γεννούσε επί έξι ώρες χωρίς τη βοήθεια της σύγχρονης φαρμακολογίας, η οποία σίγουρα πιστεύει ότι όποια κάνει επισκληρίδιο στον τοκετό αυτόματα εξαιρείται από τη γιορτή της μητέρας.

Σειρά έχει το θέμα του θηλασμού, όπου οι πιο αφοσιωμένες θεωρούν αυτονόητο δικαίωμά τους να σου σερβίρουν ένα ωραιότατο κήρυγμα αν αντιληφθούν ότι δεν έκανες το χρέος σου ως τροφοδοσία για ικανοποιητικό διάστημα. Εφόσον το παιδί πλέον πηγαίνει στο νηπιαγωγείο είναι σαφές ότι το ατέρμονο μπλα-μπλα δεν γίνεται για το καλό του, καθώς δεν θα του δώσει τα για πάντα χαμένα αντισώματα, αλλά για να εξυπηρετήσει τον ανταγωνισμό που λέγαμε και να αποδείξει ότι η γυναίκα που παρήγαγε περισσότερο γάλα είναι τελικά και καλύτερη μητέρα. Και, για όποιον δεν κατάλαβε, δεν είσαι εσύ.

ΤΕΛΕΙΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ, ΤΕΛΕΙΑ ΠΑΙΔΙΑ;

Οι τύποι της ανταγωνιστικής μαμάς διαφέρουν ανάλογα με την προσωπικότητα. Αν ανήκεις στη μεγαλύτερη κατηγορία της ήπιας συμπτωματολογίας ίσως βρεις τον τύπο της μάνας που «ξέρει καλύτερα» ως τον πιο αντιπαθητικό απ' όλους. Παρά το χαμόγελο, θα κολυμπήσουν κόντρα στο ρεύμα της ευγένειας και θα σου πουν πολύ απλά ότι δεν έκανες το σωστό για το παιδί σου. Επέστρεψες αμέσως μετά τον τοκετό στη δουλειά; Δίνεις στο παιδί ζάχαρη; Το βάζεις για ύπνο στις 10 το βράδυ; Φώναξες επειδή είχες τα νεύρα σου; Λάθος, λάθος, λάθος και, ναι, μέγα λάθος. Το οποίο φυσικά δεν θα σου επισημάνουν με αυτές τις λέξεις γιατί στο παράλληλο σύμπαν τους είναι πάνω απ' όλα διακριτικές. Αλλά θα χαμογελάσουν με συγκατάβαση αναφερόμενες στο παιδί σου, θα ρωτήσουν κάτι φαινομενικά ανώδυνο σαν «και δεν σε πείραζε που μια άλλη γυναίκα πέρασε μαζί του τους πρώτους σημαντικούς μήνες;» παίζοντας το ρόλο της αυτόκλητης προστάτιδας των παιδιών με εγωίστριες μαμάδες σαν και του λόγου σου.

Υπάρχουν ακόμα αυτές που συγκρίνουν τι κάνει το παιδί τους σε σχέση με το δικό σου -με απώτερο σκοπό να αποδείξουν ότι σε σχέση με το μικρό τους θαύμα είναι πραγματικά να απορεί κανείς πώς το δικό σου δεν έχει ακόμα ουρά για να κρέμεται από τα δέντρα. Και η κλίμακα προόδου της κλασικής παιδιατρικής μεταλλάσσεται σε αγώνα δρόμου χωρίς τερματισμό. Πότε περπάτησε, πότε μίλησε, πότε έμαθε να χρησιμοποιεί τουαλέτα, πόσο γρήγορα έμαθε τον πολλαπλασιασμό. Αν και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι το παιδί που έμαθε πρώτο να χρησιμοποιεί το καζανάκι θα έχει λαμπρότερο μέλλον από εκείνο που έτρωγε ασβέστη από τον τοίχο μέχρι τα 5 του, συνεχίζουμε να συγκρίνουμε τα παιδιά μας -στην αρχή με τη δικαιολογημένη αγωνία της ατζαμοσύνης του πρωτάρη, για να βεβαιωθούμε ότι δεν μένει πίσω, και μετά απλά και μόνο για να βγει πιο μπροστά. Κι εκείνο, που ενδεχομένως δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το πότε έμαθε ο φίλος του να πίνει από ποτήρι, αλλά κυρίως εμείς.

WINNERS CLUB

Ναι, οι μαμάδες είναι ανταγωνιστικές για προσωπικούς λόγους και συχνά με λιγότερο αγνά κίνητρα από την αγωνία για το καλό του παιδιού τους. Γι' αυτό και πασχίζουν να ξαναμπούν στα εφηβικά τους τζιν μία εβδομάδα μετά τη γέννα, γι' αυτό συζητούν για τα «καλά» σχολεία στα οποία στέλνουν το μικρό τους ενώ ασφαλώς δεν χρειάζονται την έγκριση μιας άλλης μαμάς για να στείλουν το παιδί τους εκεί που νομίζουν, γι' αυτό και πολλές φορές φορτώνουν τα παιδιά τους με ένα κάρο δραστηριότητες, ψάχνοντας για το ταλέντο του με ζήλο χρυσοθήρα στην Άγρια Δύση. Μια φίλη στέλνει την 8χρονη κόρη της αγγλικά, μπαλέτο, πιάνο, κολυμβητήριο, πατινάζ και για μαθήματα φωνητικής (καταραμένα τηλεοπτικά talent shows). Είναι πολύ περήφανη όταν μας λέει πόσο κουράζεται να την τρέχει δεξιά και αριστερά, σε αντίθεση με τη μικρή που συνήθως αντί να παίζει με τα άλλα παιδιά έχει καταρρεύσει από το μαραθώνιο στη διπλανή καρέκλα. Στις δυτικές χώρες ο ανταγωνισμός για την ανάδειξη της καλύτερης μαμάς έχει τελειοποιηθεί. Πρόσφατα η ασιατικής καταγωγής Άμι Τσούα, καθηγήτρια Νομικής στο Γέιλ, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο Γιατί οι Κινέζες μητέρες είναι ανώτερες, όπου πραγματευόταν τα θετικά του να επιβάλλεις στρατιωτικό νόμο στο σπίτι και να μεγαλώνεις τα μικρά σου με πειθαρχία α λα Γουαντάναμο. Φυσικά ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων αλλά το αξιοπερίεργο είναι ότι στον προκλητικό τίτλο του άρθρου δεν δίστασε να αποκαλύψει το κίνητρο του τρελού αυτού ανταγωνισμού: σωστά, η λέξη παιδί δεν αναφέρεται.

Το κακό είναι ότι ως μαμά χρειάζεσαι τις άλλες μαμάδες, ακόμα και αν είναι ανταγωνιστικές, αφού κανείς άλλος δεν προτίθεται να συζητήσει μαζί σου εκτενώς θέματα που αφορούν την εξέλιξη του παιδιού σου χωρίς εν τω μεταξύ να κόψει τις φλέβες του από βαρεμάρα. Ο μοναδικός τρόπος να συνυπάρξεις είναι να μη δίνεις περισσότερη σημασία απ' όσο χρειάζεται και αργά ή γρήγορα η επίδειξη ανωτερότητας χωρίς ανταπόκριση θα σταματήσει. Βασική προϋπόθεση βέβαια είναι να μην πάρεις τίποτε απ' όλα αυτά στα σοβαρά και να μην αμφισβητήσεις τη μητρική σου επάρκεια ή το μέλλον του παιδιού σου επειδή, π.χ., μια άλλη μητέρα ενός άλλου παιδιού το αφήνει να βλέπει τηλεόραση μόνο δύο ώρες το μήνα.

Είναι πραγματικά ωραίο αίσθημα να είμαστε περήφανες για τα μικρά μας και απόλυτα νορμάλ να κάνουμε και την αναμενόμενη, λογικών διαστάσεων επίδειξη. Το ζητούμενο είναι να μην ενδίδεις στον πειρασμό να διεκδικήσεις μια πρωτιά εκεί που δεν υπάρχει. Σε τελική ανάλυση, οι κούπες που γράφουν «Στην καλύτερη μαμά του κόσμου» είναι φτιαγμένες για να μας τις κάνουν δώρο τα παιδιά μας όχι για να τις αγοράζουμε μόνες μας.

Παιδικός σταθμός..

Παιδικός σταθμός: πότε και πού πρέπει να πάει το παιδί μου. 

 Ο παιδικός σταθμός είναι μια πραγματικότητα στη ζωή του παιδιού και της οικογένειας και ένα πολύ σημαντικό βήμα στη ζωή και των δύο. Είναι η στιγμή του πρώτου αποχωρισμού από το σπίτι και η στιγμή της ένταξης στο πρώτο κοινωνικό πλαίσιο.

Οι γονείς σχεδόν πάντα είναι ανήσυχοι και προβληματισμένοι και θέτουν ένα σωρό ερωτήματα και σκέψεις που αφορούν αυτή την απόφαση.

• Παιδικός σταθμός ή σπίτι;
• Μήπως πρέπει να αφήσω τη δουλειά μου;
• Πότε είναι καλύτερα;
• Τι θα κάνω με τις αρρώστιες;
• Ποια είναι τα πλεονεκτήματά του;
• Σε ποιο σταθμό να πάει; Έχει γιατρό;
• Θα τρώει καλά; Πώς θα προσαρμοστεί;
• Τι πληροφορίες πρέπει να δώσω για το παιδί μου ή την οικογένειά μου και σε ποιον;

Αυτά είναι ένα μέρος από τα ερωτήματα που ακούω να θέτουν οι γονείς στον παιδίατρο τους , που ως αυτή τη στιγμή είναι ο πιο κοντινός επαγγελματίας για την οικογένεια. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να προτείνω λύσεις ή να κατευθύνω τη σκέψη σας ώστε να βρείτε την καλύτερη δική σας λύση.
Θέλω να πω, δηλαδή, πως δεν υπάρχει απόλυτα σωστό ή απόλυτα λάθος. Υπάρχει το δικό μας σωστό, με βάση τις απόψεις μας για την ανατροφή, τις οικονομικές δυνατότητες, τις συνθήκες δουλειάς, τις εμπειρίες μας, τις αντοχές μας, την υγεία των μελών της οικογένειας ή του παιδιού, τις οικογενειακές σχέσεις, την ωριμότητα του παιδιού.
Όποια λύση και αν ακολουθηθεί όμως, πρέπει να ξέρουμε γιατί και πώς θα τη στηρίξουμε με σταθερότητα ώστε να αποβεί καλύτερη για το παιδί μας. Γιατί συχνά οι γονείς έχουν μια αμφιθυμία για την απόφασή τους και στην πρώτη δυσκολία παλινδρομούν, με συνήθως αρνητικό αποτέλεσμα για το παιδί.
Eίδη παιδικών σταθμών
Υπάρχουν σταθμοί που δέχονται νήπια μεγαλύτερα των 2,5 χρονών, οι λεγόμενοι παιδικοί σταθμοί, και σταθμοί που δέχονται βρέφη από 8 μηνών και άνω συνήθως και λέγονται βρεφονηπιακοί.
Υπάρχουν ελάχιστοι βρεφονηπιακοί σταθμοί, κυρίως ιδιωτικοί ή οργανισμών, που δέχονται μωρά από 2 μηνών, οπότε και λήγει συνήθως η άδεια μητρότητας.
Τόσο οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, όσο και οι παιδικοί σταθμοί, μπορεί να είναι:

• Κρατικοί
• Δημοτικοί
• Ιδιωτικοί
• Συλλόγων (αλλοδαπών, εργαζομένων σε συγκεκριμένο χώρο κ.ά.)
• Οργανισμών (π.χ. Τράπεζες, ΟΤΕ, ΔΕΗ).

Εκτός από τους Κρατικούς παιδικούς σταθμούς, και τους σταθμούς των εργαζομένων στους οποίους συνήθως δεν υπάρχουν δίδακτρα και τους ιδιωτικούς όπου υπάρχουν, στους άλλους η οικονομική συμμετοχή ποικίλλει και μάλιστα πολύ.
Μερικά ασφαλιστικά ταμεία ή θέσεις εργασίας καλύπτουν ένα χρηματικό ποσό και μερικοί ιδιωτικοί σταθμοί είναι συμβεβλημένοι με ταμεία. Το ύψος των διδάκτρων, άλλες φορές αντανακλά στην ποιότητα παροχής και άλλες όχι. Θέλω να πω, πως υπάρχουν μικροί παιδικοί σταθμοί με χαμηλά δίδακτρα και πολύ μεράκι από την πλευρά των υπευθύνων και μερικές φορές παιδικοί σταθμοί με ακριβά δίδακτρα που μπορεί να είναι μόνο κατ΄ επιφάνεια καλοί.
Πολλοί σταθμοί ‘τάζουν’ πάρα πολλές και πολύ εξεζητημένες δραστηριότητες για τα παιδιά (ιππασία, πληροφορική, αγγλικά, παντομίμα …), οι οποίες - άδικα πιστεύω - επηρεάζουν θετικά τους γονείς. Σε ελάχιστους σταθμούς μπορεί να υπάρχει γονική συμμετοχή στη διοίκηση και τη λειτουρία ή γονικός έλεγχος.
Αυτό είναι μεγάλο προτέρημα για τη λειτουργία του σταθμού και το αίσθημα ασφάλειας των γονιών.
Λειτουργία των παιδικών σταθμών
Σε όλους τους παιδικούς σταθμούς τα παιδιά είναι χωρισμένα σε μικρές ομάδες με ηλικιακά κριτήρια συνήθως. Έτσι υπάρχουν:

• Βρεφικά τμήματα
• Μεταβρεφικά τμήματα
• Προ-προ-νηπιακά τμήματα
• Προ-νηπιακά τμήματα και
• Νηπιακά τμήματα

Τα τελευταία χρόνια η εκπαίδευση στο νηπιαγωγείο είναι υποχρεωτική και μερικοί παιδικοί σταθμοί δεν έχουν την άδεια να την παρέχουν. Έτσι πρέπει να ενημερωθείτε γι΄ αυτό πριν εγγράψετε το παιδί σας κάπου. Καμιά φορά μπορεί να κριθεί ότι ένα παιδί θα βοηθηθεί περισσότερο σε μια ομάδα μικρότερων παιδιών, οπότε και το θέμα συζητιέται με τους γονείς ή τους ειδικούς, εξηγώντας με ακρίβεια τους λόγους.
Το παιδαγωγικό προσωπικό συνήθως είναι απόφοιτοι Δημοσίων ή Ιδιωτικών οργανισμών με φοίτηση τουλάχιστον διετή.
Στους περισσότερους σταθμούς οι παιδαγωγοί δεν είναι απόφοιτοι ΤΕΙ ή Πανεπιστημίου ή υπάρχει μόνο ένας σε κεντρική θέση. Σε μερικούς το προσωπικό έχει πολύ μικρή προϋπηρεσία και σε άλλους αλλάζει συνέχεια. Έτσι καλό είναι να ενημερωθείτε για την εκπαίδευση , την προϋπηρεσία και τη σταθερότητα των παιδαγωγών.
Συνήθως σε κάθε τάξη υπάρχουν περισσότερα από 10 παιδιά με μια κύρια παιδαγωγό και μια βοηθό. Υπάρχει πρόγραμμα εκπαίδευσης, φαγητού, σωματικής δραστηριότητας, ξεκούρασης.
Οι δραστηριότητες είναι ατομικές ή ομαδικές, ανάλογα με την ηλικία. Οι περισσότεροι σταθμοί εφαρμόζουν καθημερινά οργανωμένα προγράμματα που ανταποκρίνονται στις αναπτυξιακές ανάγκες κάθε ηλικίας. Τα προγράμματα μερικές φορές είναι άκαμπτα και άλλες φορές δεν τηρούνται.
Καλό είναι να επιμείνετε σ’ αυτό. Κάθε ηλικία χρειάζεται πρόγραμμα, με παιδαγωγικό στόχο, σταθερό και ευέλικτο συγχρόνως. Η ακαμψία ή το χάος δεν βοηθούν τα παιδιά.
Στους καλά οργανωμένους σταθμούς υπάρχει κανονισμός λειτουργίας, ο οποίος γνωστοποιείται στους γονείς, με πληροφορίες για τα:

• Ωράρια λειτουργίας
• Συνθήκες μεταφοράς των παιδιών
• Εκπαιδευτικό πρόγραμμα
• Εκπαιδευτικές εκδρομές
• Διαιτολόγιο
• Αργίες
• Τρόπο επικοινωνίας γονιών-παιδαγωγών
• Αντιμετώπιση αρρώστιας

Αν δεν υπάρχει, ζητήστε πληροφορίες για όλα αυτά. Στους περισσότερους – ιδίως βρεφονηπιακούς – σταθμούς, υπάρχει (και σύμφωνα με τον νόμο) ένας παιδίατρος, ο οποίος επισκέπτεται κάθε εβδομάδα ή και αραιότερα τον σταθμό και φροντίζει διάφορα θέματα υγείας και ασφάλειας των παιδιών ή και το διαιτολόγιό τους.
Είναι σκόπιμο όταν παίρνετε πληροφορίες για κάποιο προσχολικό πλαίσιο να ενδιαφερθείτε για την ασφάλεια του κτιρίου και του εξοπλισμού ( σκάλες, τζάμια, αυλή, τουαλέτες, έπιπλα, παιδαγωγικό υλικό, πυρασφάλεια, αντισεισμική προστασία...).
Το μεγάλο δίλημμα: Σταθμός ή σπίτι;
Πολλές φορές το δίλημμα αυτό δεν έχει θέση γιατί οι συνθήκες της οικογένειας –εργασιακές, οικονομικές, συναισθηματικές, ανυπαρξία βοήθειας – κάνουν τη λύση του σταθμού μοναδική.
Και τότε πρέπει να βρούμε ένα πλαίσιο, στο οποίο θα εμπιστευθούμε το παιδί μας και όλα θα πάνε καλά.
Αν όμως το δίλημμα το θέτει η ανάγκη για εκπαίδευση ή η συνύπαρξη με άλλα παιδιά, τότε πρέπει να ξέρουμε ότι μέχρι την ηλικία των 2,5 χρόνων είναι καλύτερο το σπίτι για κάθε παιδί.
Μέχρι τα 2,5 χρόνια τόσο από σωματική, όσο και από συναισθηματική άποψη, είναι καλύτερα ένα παιδί να μένει σε σταθερό, ασφαλές περιβάλλον με ένα πρόσωπο ‘δικό του’ (γιαγιά ή μπέιμπυ σίτερ). Σ’ αυτή την ηλικία τα παιδιά προτιμούν την ατομική ενασχόληση μαζί τους.
Προτιμούν τον χώρο τους και τον σεβασμό στις δικές τους ανάγκες και ρυθμούς περισσότερο από ποτέ.
Από εκπαιδευτικής πλευράς σε ένα σπίτι που του απευθύνονται, του μιλούν και σέβονται τους βιορυθμούς του, το παιδί τα έχει όλα.
Όσο για το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά, τις πιο πολλές φορές τού είναι αδιάφορο γιατί δεν ξέρει ακόμη να συνεργάζεται και να μοιράζεται.
Η κοινωνικότητά του δεν το βοηθάει παρά να υπάρχει σχεδόν μόνο του ή να χαίρεται την συνύπαρξη με παιδιά παρουσία των γονιών του. Εξάλλου η καθημερινή βόλτα στην παιδική χαρά και η συναναστροφή με τούς συγγενείς φτάνουν.
Μετά τα 2,5 χρόνια το παιδί είναι έτοιμο, αλλά όχι υποχρεωμένο να παρακολουθήσει πρόγραμμα παιδικού σταθμού.
Μετά τα 3-3,5 χρόνια αρχίζει να γίνεται απαραίτητο. Βοηθιέται στο να αποκτήσει με δομημένο τρόπο γνώσεις και να αναπτύξει νοητικές δεξιότητες. Να μάθει και να χαρεί μέσα από τις δραστηριότητες του παιδικού σταθμού και το ελεύθερο παιχνίδι.
Περισσότερο απ’ όλα όμως, μαθαίνει να συναναστρέφεται, να συνυπάρχει, να μοιράζεται, να συνεργάζεται, να χαίρεται. Μαθαίνει να ακολουθεί τους κανόνες και τα όρια της ομάδας, να πειθαρχεί σ’ αυτά, να κοινωνικοποιηθεί. Γιατί το βασικότερο στοιχείο της κοινωνικοποίησης είναι η εκμάθηση και η αποδοχή των κανόνων συναλλαγής μέσα σε μια ομάδα και ο σεβασμός των άλλων αλλά και του εαυτού.
Και ηλικιακά είναι έτοιμο γι’ αυτά μετά τα 3 χρόνια. Οι αναπτυξιακές του ικανότητες μόνο τότε το βοηθούν.
Όμως απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ποιότητα του παιδικού σταθμού. Φροντίστε γι’ αυτήν, γιατί ιδίως στις μικρές ηλικίες το παιδί είναι ευάλωτο.
Έχω δει οικογένειες να ανατέμνουν με λεπτομέρεια την κάθε κυρία που φροντίζει το παιδί τους – και καλά κάνουν – και να εμπιστεύονται με μιας τον παιδικό σταθμό. Θα αρρωσταίνει συχνά πηγαίνοντας στον παιδικό σταθμό;
Οι αρρώστιες είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα.
Σε όποια ηλικία και αν αρχίσει να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό θα αρρωσταίνει συχνά για τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο. Οι ρινικές εκκρίσεις και ο βήχας όμως, θα είναι μαζί σας για μεγαλύτερο διάστημα. Αυτό γίνεται γιατί το παιδί με το να εκτίθεται σε ιούς και μικρόβια χτίζει σταδιακά την ανοσία του, αποκτά ανοσολογική μνήμη και μόνο έτσι δεν αρρωσταίνει συχνά μετά.
Είναι λοιπόν απαραίτητο να γίνει για να είναι ένα παιδί γερό. Το να μεγαλώσει σε γυάλινη προστασία δεν το βοηθάει.
 Έτσι, μη φοβάστε τις συχνές λοιμώξεις -γιατί ουσιαστικά είναι προστασία- εκτός αν ο παιδίατρός σας γνωρίζοντας πιθανές ιδιαιτερότητες του παιδιού σας έχει άλλη γνώμη. Είναι αλήθεια όμως, πως μετά τα 3 χρόνια το ανοσοποιητικό του σύστημα είναι πιο έτοιμο να αντιμετωπίσει τις αρρώστιες και το παιδί επηρεάζεται λιγότερο από αυτές.
Έτσι και από αυτή την οπτική, η ηλικία μετά τα 2,5 χρόνια είναι καταλληλότερη για την έναρξη της φοίτησης σε παιδικό σταθμό.
Τι πρέπει να δω όταν πρέπει να αποφασίσω;
Όταν επισκεφθείτε τον βρεφονηπιακό σταθμό όπου προτίθεστε να στείλετε το παιδί σας, πρέπει να επισκεφθείτε όλους τους χώρους. Να δείτε τις κτιριακές εγκαταστάσεις, καθώς και το παιδαγωγικό υλικό. Να εκτιμήσετε την ασφάλεια και την καθαριότητα.
Να αξιολογήσετε την τάξη και την ευπρέπεια. Τα πρόσωπα του προσωπικού και τις εκφράσεις τους στο αντίκρισμά σας. Πρέπει να βιώσετε κάπως το κλίμα. Υπάρχει στοργή και αγάπη ή μήπως αδιαφορία; Υπάρχει ένταση στο χώρο ή ίσως βία και πώς αντιμετωπίζεται; Τα παιδιά είναι χαρούμενα ή δύσθυμα; Πρέπει να δείτε την αναλογία παιδιών/προσωπικού.
Αυτή είναι διαφορετική ανά ηλικία παιδιού γιατί είναι διαφορετικές και οι ανάγκες. Ωστόσο, μια ιδανική αναλογία όπως η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία ορίζει, είναι:

• Μέχρι 2 χρόνων, 3 παιδιά ανά 1 ενήλικα
• 2-3 χρονών, 4 παιδιά ανά 1 ενήλικα
• 3-4 χρονών, 7-8 παιδιά ανά 1 ενήλικα
• 4-5 χρονών, 9 παιδιά ανά 1 ενήλικα

Επίσης, οι ομάδες των παιδιών ανά τάξη πρέπει να είναι πολύ μικρές στις μικρές ηλικίες και να μεγαλώνουν αργότερα. Έτσι ενδείκνυται να είναι 6 παιδιά στην ομάδα μέχρι την ηλικία των 2 χρονών και να φτάσει να γίνει το πολύ 20 παιδιά στην ηλικία των 5 χρονών.
Οι μεγαλύτερες ομάδες δεν μπορούν να λειτουργήσουν καλά και γεμίζουν ένταση τα παιδιά. Ξέρω πως αυτά υπάρχουν σε πολύ λίγους παιδικούς σταθμούς. Σας δίνω όμως την πληροφορία, ώστε να έχετε ένα μέτρο. Επίσης αξίζει να δείτε:

• Τα παιχνίδια είναι σε καλή κατάσταση;
• Τα παιδιά επιβλέπονται, ιδίως στο ελεύθερο παιχνίδι;
• Ο υπαίθριος χώρος είναι ασφαλής;
• Ο χώρος προετοιμασίας του φαγητού είναι μακριά από τις τουαλέτες;
• Ο χώρος αλλαγής των μωρών ή οι τουαλέτες και οι νιπτήρες είναι καθαροί;
• Τα μικρά επιβλέπονται στον ύπνο;

Αλλά και να αξιολογήσετε:

• Αισθάνεστε άνετα στον χώρο αυτόν;
• Τα παιδιά έχουν κίνητρα για δράση;
• Πώς είναι οι ανθρώπινες σχέσεις;
• Η φροντίδα των παιδιών είναι και ατομική και όχι μόνο ομαδική;
• Πώς τηρείται το πρόγραμμα;

Πρέπει να ξέρετε ότι δεν είναι κάθε σταθμός καλός και εσείς πρέπει να αποφασίσετε γι’ αυτό με βάση τις προδιαγραφές, αλλά και τα προσωπικά σας κριτήρια. Γιατί, αν δεν νιώσετε εσείς άνετα, δεν θα νιώσει και το παιδί σας. Οι ‘αξίες’ επίσης των υπευθύνων του σταθμού πρέπει να ταιριάζουν με τις αξίες της οικογένειας.
Αυτό διασφαλίζει ευκολότερη ανατροφή του παιδιού σας. Ξέρω κάποιους προσχολικούς χώρους που έχουν για λόγους ελέγχου, κλειστό σύστημα παρακολούθησης, με κάμερες, στις τάξεις. H προσωπική μου στάση είναι εντελώς αντίθετη, ενώ άλλοι γονείς είναι ασφαλείς με την ‘παρακολούθηση’.
Να είστε σίγουροι ότι το παιδί μου θα ήταν δυστυχισμένο σ’ αυτό τον χώρο γιατί θα ήταν σε σύγκρουση με ένα ολόκληρο σύστημα αξιών μου, ενώ χαρούμενο για κάποιους άλλους γονείς που δεν αντίκεινται σε αυτό.

18 αποφθέγματα για το μεγαλείο της μητρότητας !!!!

18 αποφθέγματα για το μεγαλείο της μητρότητας - Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές

 

1. Η μητρότητα είναι το πιο παράξενο πράγμα. Είναι σαν ένας προσωπικός Δούρειος Ίππος. - Rebecca West, Βρετανίδα συγγραφέας & αρθρογράφος
    
2. Το να έχεις παιδιά δεν σε κάνει περισσότερο γονιό από όσο το να έχεις πιάνο σε κάνει πιανίστα. - Michael Levine Αμερικανός συγγραφέας
    
3. Τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται μαζί και η μητέρα. Δεν υπήρχε πριν. Η γυναίκα υπήρχε, αλλά η μητέρα, όχι. Η μητέρα είναι κάτι εντελώς νέο. - Rajneesh
    
4. Δεν υπάρχει τρόπος να γίνεις τέλεια μητέρα, υπάρχουν όμως εκατομμύρια τρόποι να γίνεις καλή - Τζιλ Τσώρτσιλ
    
5. Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου  - Οδυσσέας Ελύτης
    
6. Οι μητέρες είναι όλες ελαφρά παρανοϊκές. - J.D. Salinger, Αμερικανός συγγραφέας
    
7. Μόνο αφού γίνεις μητέρα, η κρίση σου για τους άλλους αρχίζει και μετασχηματίζεται αργά σε συμπόνια και κατανόηση. - Erma Bombeck, Αμερικανίδα αρθρογράφος
    
8. Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα. - Elizabeth Stone, Αμερικανίδα συγγραφέας
    
9. Οι γονείς είναι σαν τον Θεό: θέλεις να ξέρεις ότι υπάρχουν κάπου και θέλεις να έχουν καλή γνώμη για σένα, αλλά τους καλείς μόνο όταν χρειάζεσαι κάτι. - Chuck Palahniuk, 1963, Αμερικανός συγγραφέας
    
10. Όταν είσαι μητέρα, ποτέ δεν είσαι μόνη στις σκέψεις σου. Πάντα σκέφτεσαι δυο φορές: τη μια για τον εαυτό σου και την άλλη για το παιδί σου. - Sophia Loren, 1934, Ιταλίδα ηθοποιός
     
11. Οι μητέρες αγαπούν τα παιδιά τους πιο πολύ από τους πατεράδες. Κι αυτό, διότι πρώτον ο τοκετός είναι οδυνηρός, και δεύτερο, είναι σίγουρες ότι τα παιδιά που γέννησαν είναι δικά τους. - Αριστοτέλης
     
12. Μητρότητα: όλη η αγάπη αρχίζει και τελειώνει εκεί.-  Robert Browning, 1812-1889, Βρετανός ποιητής
     
13. Οι γονείς είναι το κόκαλο πάνω στο οποίο τα παιδιά ακονίζουν τα δόντια τους. - Peter Ustinov, Βρετανός ηθοποιός
     
14. Όπου υπάρχει μητέρα στο σπίτι, τα πράγματα πάνε καλά. - Amos Bronson Alcott, Αμερικανός φιλόσοφος & ακαδημαϊκός
     
15. Ο άνθρωπος γερνάει την ημέρα που χάνει τη μητέρα του. - Paul Claudel, Γάλλος ποιητής
     
16. Από άλλα θηλυκά μπορεί να σωθεί κανείς, μπορεί να αποθαρρύνει την αγάπη τους -αλλά από τη μητέρα ποιος μπορεί να σε σώσει;  - Elsa Morante, Ιταλίδα συγγραφέας
     
17. Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού… -  Νίκος Καββαδίας
     
18. Η καρδιά της μάνας μοιάζει με άβυσσο που στον πυθμένα της θα βρεις πάντα συγχώρεση - Ονορέ ντε Μπαλζάκ

Οι ξηροί καρποί στην εγκυμοσύνη προστατεύουν τα παιδιά από αλλεργίες

Νέα μελέτη δείχνει ότι οι μέλλουσες μητέρες που καταναλώνουν ξηρούς καρπούς κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δε βάζουν τα παιδιά τους σε κίνδυνο για αλλεργίες, όπως υποστήριζαν παλαιότερα ερευνητικά δεδομένα. 

Ερευνητές από το Νοσοκομείο Παίδων της Βοστόνης μελέτησαν 8.205 μητέρες που δεν παρουσίαζαν αλλεργία στους ξηρούς καρπούς. Στη μελέτη συμμετείχαν επίσης παιδιά που είχαν γεννηθεί από το 1990 έως το 1994.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν παράγοντες όπως η ηλικία, η εθνικότητα, η εποχή γέννησης, η κατανάλωση φρούτων και λαχανικών, το κάπνισμα κ.α., οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι μητέρες που κατανάλωναν ξηρούς καρπούς τουλάχιστον πέντε φορές το μήνα γέννησαν παιδιά με 70% λιγότερες πιθανότητες να έχουν αλλεργία.

Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό JAMA Pediatrics και υποδεικνύει ότι η διατροφή της μητέρας παίζει σημαντικό ρόλο στην υγεία του παιδιού. Ωστόσο, οι ερευνητές τονίζουν ότι δεν έλαβαν υπ’ όψιν άλλους παράγοντες κινδύνου, όπως η διατροφή του πατέρα.

Το "bullying" στα σχολεία

 Ο σχολικός εκφοβισμός, ή αλλιώς bullying (μπούλινγκ), είναι δυστυχώς ένα πολύ συχνό φαινόμενο της εποχής μας, που προκαλεί μεγάλο άγχος, και στα ίδια τα παιδιά-θύματα όπως και στους γονείς τους, που αντιμετωπίζουν συχνά

Πως να μεγαλώσεις υγιεινά ένα παιδί, σε έναν ανθυγιεινό κόσμο

Τα θέματα της διατροφής, της άσκησης και της πρόληψης απασχολούν έντονα τους γονείς.
 Θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας ότι καλύτερο μπορούμε.
Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι το παιδικό σώμα αναπτύσσεται και αλλάζει ταχύτατα. Το παιδικό σώμα έχει μεγαλύτερη